صدام کجا را می‌زند؟
جنگ شهرها در روزهای پایانی سال ۱۳۶۶ به اوج رسیده بود؛ از جمله اصابت ۱۷۶ موشک دور برد فراگ و اسکاد به دزفول و پس از آنکه هواپیماهای دشمن ۴۸۹ بمب و راکت را بی‌رحمانه بر سر مردم بی‌دفاع این شهر فرو ریختند، ملّت برای توقف موشک‌باران رژیم بعثی فریاد «موشک جواب موشک» سر دادند.
اما در مقابل برخی کنشگران اجتماعی با ژست روشنفکری مخالف پاسخ به حملات صدام به شهرهای ایران بودند. از این جمله، شیخ محمود حلبی رهبر انجمن حجتیّه بود که در تاریخ ۱۳۶۶/۱۲/۲۵ پس از اهانت‌های غیر قابل ذکری به روحانیت مسئول، می‌گوید: «بی‌دین‌های لامذهب! صدّام کجا را می‌زند؟ اولاً مراکز صنعتی را می‌زند نه شهرها را و تازه قبلاً هم اطلاع می‌دهد. لامذهب‌ها! شما چرا شهرها را می‌زنید؟ بغداد چه تقصیری دارد؟»
این در حالی بود که از ۸ تا ۲۲ اسفند همان سال (یعنی تا سه روز قبل از این موضع‌گیری حلبی) که عراق ناگزیر شد جنگ شهرها را متوقف کند، ۳۷ موشک به سوی تهران و تعدادی هم به اصفهان و قم و دیگر شهرها شلیک کرده بود و ایران تنها معادل نیمی از آن به بغداد و موصل شلیک کرد و تنها عاملی که موجب توقف حملات موشکی به شهرها شد، همین اعمال قدرت بود.
برخلاف این گونه مواضع که جبهه دشمن را تقویت می‌کرد، موشک‌های عراق هم جملگی شهرهای مسکونی را نشانی می‌گرفت. مثلا در شب سه‌شنبه ۱۸ اسفند ۱۳۶۶، یعنی یک هفته قبل از ادعای شیخ محمود حلبی، موشک پرتاب‌شده به منطقه‌ی سیروس فرود آمد و باعث شهادت حدود شصت نفر و نیز مجروحیت شصت نفر شد.
نظرات