آبله کوبی در اصفهان

 آبله کوبی و مبارزه با بیماری واگیر آبله  از زمان فتحلی علی شاه وارد ایران گردید. اما در زمان ناصرالدین شان و توسط امیر کبیر بود که آبله کوبی وارد حوزه فعالیت دولت گردید. در این زمینه و برای بالا بردن سطح آگاهی مردم، یک رساله آموزشی ـ طبی ترجمه و انتشار یافت. قوانینی به تصویب رسید و در هر شهر، پزشکان و محل هایی برای آبله کوبی معیین شدند. یک دلیل راجع به فراگیر بودن این بیماری آن که بسیاری از سفرنامه ها بر این نکته اشاره دارند که مردم ایران اکثراً آبله رو هستند. هر چه بود امیرکبیر سعی کرد بیماری آبله را مهار کند. در این رابطه دکتر پولاک در کتاب خود اطلاعات ذی قیمتی ارائه می دهد. خوب است بگوییم به دلیل جهل مردم و یا تعصبات کورکورانه بیشتر آنها مایل نبودند فرزندان خود را آبله بکوبند. به همین دلیل دولت ناچار بود برای این کار جریمه های سنگین قرار دهد تا لااقل به خاطر این امر پدران، فرزندان خود را برای آبله کوبی بیاورند.  اما  در مورد این که میزان جریمه آن پدر سهل انگار چقدر بوده است، باید بگوییم مطابق خبری که در شماره 222 روزنامه وقایع اتفاقیه (16 شعبان 1271) درج شده است در آن زمان یک من گندم سیصد دینار، جو یک من  دو عباسی و نخود یک من دو عباسی و گوشت یک من یک هزار و یک شاهی بوده است. (باید بگوییم این خبر سه سال بعد از ماجرای پدر سهل انگار است)

اما خبری از روزنامه وقایع اتفاقیه مربوط به زمان امیرکبیر به جا به نظر می رسد.  

چون که منظور امنای دولت علیه در تعیین نمودن اطبا و غیره به جهت آبله کوبی در کل شهرهای ایران این بود که ناخوشی آبله در این ولایت کم کره و بلکه از تفضلات الهی این بلیه در این دولت علیه به سبب مواظبت صاحبان اطفال و اطبای آبله کوب ، به طور آسان و خوب بالمره رفع شود، و قرار گذاشته اند که اگر کسی بچه خود را آبله نکوبد، مورد مواخذه دیوانیان بشود، از جمله  در این روزها در محله دروازه نو اصفهان شخصی  طفل خود را آبله نکوبیده است، و آن طفل خود آبله در آورده و به این مرض هلاک شده . پنج تومان از پدر او جریمه گرفته اند.